Het is het licht waar een beeldhouwer mee werkt. Volg het licht en de schaduw krijg je er gratis bij. En zo de vorm. Maar beelden gaan over meer dan vorm of massa en de onderlinge verhoudingen daartussen. Beelden gaan ook over de verhouding van vorm ten opzichte van de ruimte er omheen of de ruimte er binnenin. Ze kunnen zelfs over de verhouding van ruimte ten opzichte van ruimte gaan.
 
Voor de aan de akademie in Utrecht klassiek geschoolde Curaçaose beeldhouwer Nelson Carrilho is dit ook een levensbeschouwing. Carrilho profileert zich als een zwarte beeldhouwer. Een beeldhouwer wiens werk ontstaat vanuit zijn zwarte identiteit. Een identiteit die zijn wortels heeft in de Caraibische- en uiteindelijk Afrikaanse cultuur. Zijn werk kent een enorme spirituele diepte waarin buitenwereld en binnenwereld zich tot elkaar verhouden en verbonden worden in een groter geheel. 
 
Carrilho is zeer betrokken kunstenaar. Echter niet in een activistische zin. Hij is er niet om de troep van anderen, de symbolen van een dubieus verleden (en heden), op te ruimen. Zijn betrokkenheid betreft het monster achter de symbolen. En die gaat hij te lijf met een niet aflatend positivisme. Met beelden die kracht uitstralen. Tijdloos, universeel, eerder bespiegelend dan een plaatje bij een verhaal. Figuratie en schoonheid. En die gaan niet altijd over leed.
 
Bekende beelden van deze prominente kunstenaar zijn Mama Baranka in het Vondelpark. Een eerbetoon aan alle moeders en een monument tegen racisme. Dragers van Verre uit het Westerpark staat symbool voor het multiculturele Amsterdam. Migratie is een godsrecht, een natuurrecht, een mensenrecht, aldus Carrilho. Het probleem met migratie is de manier waarop wij er hier mee om gaan, hoe er gereageerd wordt vanuit een ideologie van hebzucht.
Ook leverde Carrilho een bijdrage aan de Gouden Koets tentoonstelling in het Amsterdam Museum. Hij richtte daar een altaar in voor zijn overgrootmoeder Elisabeth Moendi. Zij werd in 1883, samen met haar dochter, geëxposeerd tijdens de Wereldtentoonstelling in Amsterdam.
  
The Other Face
De pen is machtiger dan het zwaard, luidt het spreekwoord. Maar ook de taal van een beeld kan een wapen zijn. Carrilho, heeft met The Other Face in Calabrië (Italië) in 2022 een beeld geplaatst ter nagedachtenis aan de in 2018 in Italië vermoorde Malinese migrant en vakbondsactivist Soumaila Sacko. Dit beeld is er één uit een serie van drie beelden.
 
Voor Carrilho, verklaard tegenstander van het zoveelste slavernij monument, zijn  deze beelden een symbool voor sociale rechtvaardigheid en bevrijding in plaats van slachtofferschap. Beelden die verschillende culturele symbolen samenvoegen en, omdat ze in de openbare ruimte staan, hoop en verbondenheid zouden kunnen versterken. Beelden die geen “stedelijke versieringen zijn maar iconische markers in een geschiedenis en mogelijk startpunt van verandering”.
 
De beeldenserie is een initiatief van de activiste/kunstenares Chiara Scolastica Mosciatti en door haar en Carrilho zelf gefinanceerd. Het is een gift aan de migranten (onzichtbaren) en de mensen die de verbinding aan willen gaan. 
  
Het werk van Carrilho gaat voorbij aan de waan van de dag. Geen reflex maar reflectie. Nelson Carrilho is op zoek naar verbinding in een verdeelde samenleving. 
 
Meer over Nelson Carrilho:
Ik ben een zwarte beeldhouwer (Robin van Erven Dorens, 2021)
Interview VPRO radio
Portret
Boek
Three Caribbean Artists
Monique van Herksen, Susan Wilczak & Marianne de Tolentino
ISBN: 9789460224911
€29,50